Βασίλειος Ιωαννίδης Έλληνας θεολόγος

25 Νοεμβρίου 1963 (58 χρόνια πριν) πέθανε:

Βασίλειος Ιωαννίδης Έλληνας θεολόγος

Ο Βασίλειος Ιωαννίδης, (1896-1963) ήταν Έλληνας θεολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου. Η έρευνα του εστίαζε στην ανάλυση και ερμηνεία της Καινής Διαθήκης. Ακόμη έλαβε μέρος στις τρεις πρώτες Συνελεύσεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (1947, 1955 και 1961) και συμμετείχε στο κίνημα του Οικουμενισμού.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Βασίλειος Ιωαννίδης γεννήθηκε την 28η Δεκεμβρίου του 1896 στην Κούταλη της Πρεμετής, στη σημερινή νότια Αλβανία (Βόρεια Ήπειρος). Αρχικά φοίτησε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και Χούμπολτ του Βερολίνου. Το 1937 διορίστηκε διευθυντής του Ελληνοαλβανικού Ιεροδιδασκαλείου Κορυτσάς, το 1939 οι Ιταλοί τον απήλασαν και μετέβη στην Ελλάδα.[3] Έγινε καθηγητής θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης (1942–1951, όντας μάλιστα από τους πρώτους καθηγητές θεολογίας, ενώ υπήρξε και πρύτανης[3]), και αργότερα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1952–1963). Διετέλεσε δύο φορές (1955-1956 και 1963-1964) κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, ενώ ανέλαβε και την γενική διεύθυνση Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας.

Το 1952 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού αγώνα, της οποίας επικεφαλής ήταν ο εξόριστος επίσκοπος Αργυροκάστρου, Παντελεήμων Κοτοκός, η οποία διέδιδε τα δικαιώματα του Ελληνισμού της νότιας Αλβανίας. Το ερευνητικό έργο του Ιωαννίδη εστιαζόταν στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης, ενώ το 1961 συνεργάστηκε με τον μεταρρυθμιστή του πεδίου της εκπαίδευσης και υποστηρικτή του δημοτικισμού, Αλέξανδρο Δελμούζο. Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες θεολόγους του 20ού αιώνα, μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο Α΄, τον Χρήστο Ανδρούτσο, τον Παναγιώτη Τρεμπέλα, τον Παναγιώτη Μπρατσιώτη και τον Ιωάννη Καρμίρη.

Απεβίωσε στις 25 Νοεμβρίου 1963 στην Αθήνα.
Οικουμενισμός και Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών

Ήταν ένας από τους αντιπροσώπους της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας που συμμετείχε στα Παγκόσμια Συμβούλια των Εκκλησιών: στο Άμστερνταμ (1948), στο Έβανστον του Ιλλινόις (ΗΠΑ) (1954), καθώς και στο Νέο Δελχί της Ινδίας (1961) Ο Ιωαννίδης μαζί με έναν ακόμη θεολόγο, τον Αμίλκα Αλιβιζάτο, συνεισέφεραν σε σημαντικό βαθμό στις συζητήσεις που οδήγησαν στη σύνταξη της «Έκθεσης του Τορόντο» ("Toronto Statement"), η οποία ήταν θεμελιώδες έγγραφο το οποίο διευκόλυνε τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στον οργανισμό και είναι πλέον μέρος του εκκλησιαστικού τομέα της. Ο Ιωαννίδης είχε ταχθεί ενάντια στην άποψη πως η Ορθόδοξη Εκκλησία θα έπρεπε να συμμετέχει σε συζητήσεις για την δογματική θεολογία. Από την άλλη, θεωρούσε πως οι συζητήσεις μεταξύ των αντιπροσώπων των διάφορων Εκκλησιών θα έπρεπε να εστιάσουν σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα Σε γενικές γραμμές ο Βασίλειος Ιωαννίδης ισχυριζόταν πως η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία θα έπρεπε να διαδραματίσει έναν κυρίαρχο ρόλο στο κίνημα του Οικουμενισμού.

Ο Ιωαννίδης δημοσίευσε σε μεγάλο αριθμό εκθέσεων για τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού (1962), τη σημασία ενός τέτοιου συμβάντος, αν και τα αποτελέσματα του, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν μετέβαλλαν τις σχέσεις μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.