«Α ι σ ι ο δ ο ξ ί α» ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ

 

«Α ι σ ι ο δ ο ξ ί α» ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ

Κοιμισμένες πριγκίπισσες βουλιάζουν σε λήθαργο
πετρωμένων ονείρων. Πνοές ασάλευτες πυκνώνουν τη λάμψη επελάσεων
ήλιου στα πρόσωπα.
Πιέζει η νύχτα τα μετάξια των πέπλων της συσφίγγγει
τις φλέβες στους παλμούς των Ανοίξεων.

Ροδίζει το χάραμα Αυγής αγάλματα
σε κορφές οριζόντων
Ξυπνούν νυσταγμένα πουλιά σε πλοκάμια
χειλιών μαργωμένων
Αστράφτουν σε βλέμματα αχνού χαμογέλιου
πυρήνες εκρήξεων
φιλιών και πηγών και σωμάτων

Σωπαίνουν οι ώρες σημαίνουν
ανάστροφα την προσμονή
των σεισμών τους
Ανίες αιχμάλωτες σε βαρειές
αλυσίδες τρυγούν το κρασί
συμποσίων θριάμβου
του έρωτα