ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ της Μαρίνας Στραγαλά-Ζακούρα *

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ

(άγγιγμα ψυχής, τα λόγια τ’ ανείπωτα…)

της Μαρίνας Στραγαλά-Ζακούρα * 

πηγή : http://www.onestory.gr/post/30509994176

Πόσο μου άρεσε που μιλήσαμε δεν περιγράφεται με λόγια… Μου είχε λείψει! Βλέπεις, όσο και ν’ ακούγεται παράξενο, όσο και να μην θέλεις να το παραδεχθείς, στη ζωή μου, μόνον ένας άνθρωπος μπόρεσε και άγγιξε την ψυχή μου. Κι αυτός βρίσκεται μίλια μακριά…Το ξέρω πως είναι άβολο να το ακούς αλλά, στην ηλικία που βρίσκομαι, δε μπορώ να κρύβω τα συναισθήματά μου. Κι αυτά υπάρχουν και, κατά πως φαίνεται, θα υπάρχουν για όσο κρατά αυτό το “πάντα”…

Σκέφτομαι πως άλλοι ψάχνουν μια ζωή μάταια να νιώσουν έτσι κι άλλους τους αγγίζει και για κάποιο λόγο τους προσπερνάει. Οταν αφήσει όμως σημάδια κι αυτά δείχνουν να είναι ανεξίτηλα, τότε αρχίζουν τα δύσκολα… Τότε πονάει όταν δεν τόχεις κοντά σου. Ευτυχία βέβαια που το γεύτηκες, που αξιώθηκες να το αισθανθείς αλλ’ αγκάθι στην ψυχή για πάντα !! Αγκάθι που σε χαιδεύει στη σκέψη ότι το άγγιξες και ματώνει που δεν τόχεις έτσι όπως θάθελες…

Κι αυτό το αγκάθι μ’ έγδερνε όταν το συνειδητοποίησα, τότε που ήσουν ακόμα εδώ. Δεν μιλούσαν απλά οι ορμόνες, ήταν κάτι βαθύτερο… Όταν έγερνες στο μαξιλάρι μου να ξαποστάσεις λίγο, βαθειά μεσάνυχτα, τις “βραδιές των ολονυχτιών” - όπως τις αποκαλώ τώρα - κουβεντιάζοντας… κι ήθελα να σ’ αγγίξω αλλά ένα αόρατο πλέγμα σε τύλιγε… Δεν γύρευα το σεξ αλλά το άγγιγμα ψυχής. Και μου τόδωσες μια μόνο φορά, στον καναπέ, όταν εγώ - καθισμένη στο πάτωμα - στα πόδια σου μπροστά, ένοιωσα τα χέρια σου να με τυλίγουν και τη φωνή σου να μου λέει πόσο υπέροχο κορίτσι ήμουν… Κι εγώ δε γύρισα να σ’ αγκαλιάσω και να σου πω πόσο τυχερή ένοιωθα που μπήκες στη ζωή μου. Φοβόμουν πως θα το παρεξηγούσες, πως θα νόμιζες πως ήθελα κάτι άλλο, που εσύ δεν μπορούσες να μου δώσεις και θα τόβαζες στα πόδια. Και μετά στρώσαμε το πάπλωμα μπροστά στο αναμμένο τζάκι και βυθιστήκαμε στη σιωπή. Και σε μια αγκαλιά ονείρου…

Πόσο μετανιώνω για τους φόβους μου… Όλο μου το “είναι ” ριγούσε τότε. Κι ήταν παιδεμός μεγάλος οι εξορμήσεις μας και ο ύπνος στο ίδιο δωμάτιο. Και δεν σε καταλάβαινα σε βάθος τότε. Είχα απορίες που έμειναν μέσα μου, δεν τις ξεστόμισα… Δεν μπορούσα να καταλάβω την αυτοσυγκράτησή σου. Δεν μπορούσα να χωνέψω, πώς γίνεται δυο άνθρωποι να έχουν αισθήματα ο ένας για τον άλλο (διαφορετικά για σένα; δεν το κατάλαβα ποτέ τι ακριβώς υπήρχε τότε στην ψυχή σου για μένα) και να μην τα εκφράζουν κι αλλιώς. Ήθελα να σ’ αισθανθώ σε μεγαλύτερο βάθος και να μείνω εκεί κι ας μην είχα ανάσα. Δοκιμαζόμουν… Φοβόμουν πως θα σ’ έχανα.

Κι όμως, γι’ άλλους λόγους ίσως, δεν ξέρω, πέταξες μαζί με τους “δαίμονες” με τους οποίους πάλευες για μιαν άλλη χώρα και σ’ έχασα…Κι ο πόνος διπλός και αξεπέραστος κι ας προσπάθησα να συνεχίσω τη ζωή μου. Η ανασεμιά μου και το κουράγιο στην ιδέα ότι ήμουν τυχερή που αγάπησα κι ένοιωσα έναν άνθρωπο με τόσο διαφορετικό τρόπο από το συνηθισμένο…

Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που το ‘χουν βιώσει αυτό; Να καίγονται στη φωτιά του ανεκπλήρωτου; Να μη μπορούν να δουν μέσ’ από τον τοίχο; Να μην τολμούν να ρωτήσουν, να καταπίνουν αυτό που νοιώθουν;

Μιας και με ρώτησες για την επέμβαση, θα σου πω κάτι συγκλονιστικό, που συνέβη μέσα στο χειρουργείο. Όταν μου έδιναν τη νάρκωση, με ρώτησε ο αναισθησιολόγος αν αισθάνομαι κάτι διαφορετικό. Ήθελε να βεβαιωθεί πως αρχίζει να δρα το φάρμακο. Κι εγώ μ’ ένα ελαφρύ μειδίαμα απάντησα πως ” … αισθάνομαι να κυλάει μέσα μου και να με κυριεύει…”. Μετά τους έχασα όλους από μπροστά μου. Την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου ξανά, ακόμα μέσα στην ίδια αίθουσα, έσκυψε η γιατρός μου και με ρώτησε: “Γράφεις; Γιατί είπες κάτι πολύ ποιητικό όταν σε ναρκώναμε…” . Κι εγώ, μέσα στη θολούρα μου, ψέλλισα: ” Ναι, σκέφτομαι να γράψω κάτι για κάποιον που έχασα νωρίς, αλλά υπάρχει ακόμα μέσα μου”. Και μετά βυθίστηκα ξανά και την είδα πάλι στην αίθουσα ανάνηψης. Συνέχισε από κει που είχαμε μείνει: “Θάθελα να το διαβάσω. Πρέπει να είναι κάτι πολύ σημαντικό, αφού ήταν το πρώτο πράγμα που είπες όταν επανήλθες στην πραγματικότητα”.

Είδες τι παιχνίδια παίζει το μυαλό; Σε ποιόν να το πεις και να σε πιστέψει!! Όταν επανήλθα για τα καλά στις αισθήσεις μου, είχα μια πικρή γεύση στο στόμα. Όχι από τη νάρκωση, αλλ’ απ’ αυτό που συνέβη. Λέω πως είναι γραφτό, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να σε κουβαλάω μέσα στις μύχιες σκέψεις μου. Να με στοιχειώνεις κι εγώ να προσπαθώ να ξορκίσω τα φαντάσματα… Αυτά που ξύπνησαν και σαν κύμα με κουκούλωσαν όταν μου έδιναν τη νάρκωση. Μπορεί να μην ξυπνούσα… Μπορεί να τόπαιρνα μαζί μου… Ίσως γι’ αυτό και ήταν το πρώτο πράγμα που είπα. Ποιος ξέρει;

Σ’ ευχαριστώ που, άθελά σου ίσως, μ’ έφερες σ’ αυτήν την κατάσταση. Είναι ευλογία κι ας με παιδεύει. 

 
Η Μαρίνα Στραγαλά-Ζακούρα γεννήθηκε στο Βέλγιο, μεγάλωσε στην Αθήνα και ζει στη Σαρωνίδα, Αττικής. Εκανε σπουδές Ψυχολογίας-Κοινωνιολογίας κι εργάστηκε σε μεγάλο Ιατρικό Κέντρο για 15 χρόνια. Τώρα απολαμβάνει το μεγάλωμα του μονάκριβου γυιού της. Την ενδιαφέρει πολύ η ζωγραφική, η μουσική και η λογοτεχνία. Κοιτάζοντας τα ηλιοβασιλέματα, που είναι η μεγάλη της αγάπη, φέρνει στη μνήμη της εικόνες περασμένες, ακούσματα και μυρωδιές σκονισμένες και τις αποτυπώνει στο χαρτί.
[ e-mail ]