ψηφιδωτό

Εις τα εννιάμερα της Μεταστάσεως Για μεγέθυνση ροδάκι νά ανοίξει με φακό

 Ανέβαινε ψηλά, και πιο ψηλά όσο φτάνεις ... : Ανέβαινε ψηλά, και πιο ψηλά όσο φτάνεις (φ.Μ.Κυμάκη) Ήταν μικρό χαμώφυτο και το έβλεπα από τότε  που ήταν 20, 30, 40, 50,  πόντους! Κάθε φορ...

 Μαραμπού : Μαραμπού , το εξώφυλλο της α΄ έκδοσης. Το Μαραμπού είναι η πρώτη συλλογή του Έλληνα ποιητή, Νίκου Καββαδία. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1...

https://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=xirocamp Το Κάστρο της Ωριάς Αρκαδίας ή Κάστρο Εστέλλα, είναι ένα ιστορικό, ερειπωμένο σήμερα κάστρο, χτισμένο 20 χλμ δυτικά του Άστρους. Το κάστρο, βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του οροπεδίου του Ξηροκαμπίου, πάνω σε μία «φυσική πυραμίδα», ανάμεσα στα χωριά Άγιος Ιωάννης και Άγιος Πέτρος. Βικιπαίδεια ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ΤΗΣ ΩΡΙΑΣ Όσα κάστρα κι' αν είδα και περπάτησα, σαν της Ωριάς το κάστρο δεν ελόγιασα. Κάστρο θεμελιωμένο, κάστρο ξακουστό, σαράντα οργυαίς του ψήλου, δώδεκα πλατύ, μολύβι σκεπασμένο, μαρμαροχυτό, με πόρτες ατσαλένιαις κι' αργυρά κλειδιά, και του γιαλιοϋ η πόρτα στράφτει μάλαμα. Τούρκος το τρογυρίζει χρόνους δώδεκα, δεν μπορεί να το πάρη το ερημόκαστρο. Κι' ένα σκυλί τουρκάκι, μιας 'Ρωμνιάς παιδί, 'ς τον Αμιρά του πάει και τον προσκυνάει. "Αφέντη μ' Αμιρά μου και σουλτάνε μου, αν πάρω γω το κάστρο τι είν' η ρόγα μου; -Χίλια άσπρα την ημέρα κι' άλογο καλό, και δυο σπαθιά ασημένια για τον πό...

10 Δεκεμβρίου 1963 (58 χρόνια πριν): Απονέμεται στο Γιώργο Σεφέρη το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το βράδυ της απονομής των βραβείων Νόμπελ, ο Γιώργος Σεφέρης εκφωνεί την παρακάτω ομιλία στο δείπνο που παρατέθηκε στους νομπελίστες στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης. Στην ομιλία του, ο Έλληνας ποιητής συνοψίζει τις πεποιθήσεις του, αφενός για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας από την αρχαιότητα ως τη σημερινή εποχή και αφετέρου για την αναγκαιότητα και τη λειτουργία της ποίησης στο σύγχρονο κόσμο. Η Ομιλία "Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα- πρώτα από τον εαυτό μου. Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει...

  «ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΚΑΙ Ο ΤΕΧΝΙΤΗΣ»   Γ. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Στην Ισμήνη και στον Στέλιο Τριάντη Σαν έκλεινε το μουσείο αργά τη νύχτα η Δηιδάμεια κατέβαινε από το αέτωμα. Κουρασμένη από τους τουρίστες έκανε το ζεστό λουτρό της και μετά ώρα πολλή μπροστά στον καθρέφτη χτένιζε τα χρυσά μαλλιά της. Η ομορφιά της ήταν για πάντα σταματημένη μες στο χρόνο. Τότε τον έβλεπε πάλι εκεί σε κάποια σκοτεινή γωνιά να την παραμονεύει. Ερχόταν πίσω της αθόρυβα της άρπαζε τη μέση και το στήθος και μαγκώνοντας τα λαγόνια της με το ένα του πόδι έμπηγε τη δυνατή του φτέρνα στο πλάι του εξαίσιου μηρού της. Καθόλου δεν την ξάφνιαζε κάθε φορά που της ριχνόταν. Άλλωστε το περίμενε το είχε συνηθίσει πια. Αντιστεκόταν τάχα σπρώχνοντας με τον αγκώνα το φιλήδονο κεφάλι του και καθώς χανόταν όλη μες στην αρπάγη του κορμιού του τον ένιωθε να μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε κένταυρο. Τώρα η αλογίσια οπλή του την πόναγε κάπου εκεί γλυκά στο κόκαλο και τον ονειρευότανε παραδομένη ανάμεσα στο...

ΑΦΙΣΑ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗ Κ.ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ "ΗΡΩΪΔΕΣ" https://www.youtube.com/watch?v=d-mphLx9sgY ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ -ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΕΣ Γυναίκες Ηπειρώτισσες Μέσα στο χιόνι πάνε κι οβίδες κουβαλάνε θεέ μου τί τις πότισες και δεν αγκομαχάνε Γυναίκες Ηπειρώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις  Γιαννιώτισσες Σουλιώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις Γυναίκες απ' τα σύνορα κόρες γριές κυράδες φωτιά μες τους βοριάδες εσείς θα είστε σίγουρα της λευτεριάς μανάδες Γυναίκες Ηπειρώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις Γιαννιώτισσες Σουλιώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις

  ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ «Τροία» Πόσοι στο πέλαγος, πόσοι πνιγμένοι κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν όλοι περίμεναν να σ’ αντικρύσουν. Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει. Στις αμμουδιές, θυμήσου, οι πεθαμένοι, καθώς περνάς, γυρεύουν να μιλήσουν. Κείνα που χτίσαμε θα μας γκρεμίσουν. Μοιάζει να νίκησαν οι νικημένοι. Τούτη την άνοιξη, κανείς δεν ξέρει! Ο ποταμός μού γέμιζε το στόμα κι ο ήλιος με κρατούσε από το χέρι. Τ’ άλογα γύριζαν χωρίς το σώμα. ‘Οταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι, Θε μου, πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα! Π[ΙΝΑΚΑΣ Giovanni Domenico Tiepolo ..

  ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΑΚΗΣ "Ενύπνιον ’88" Ήρθε ο πατέρας μου τη νύχτα και με φώναξε· μαθαίνω πράγματα, μου λέει, και φοβούμαι, να πληρώνεις το νοίκι σου και τα κοινόχρηστα και τα άλλα, όπως συμφώνησες. Μα πατέρα, του λέω, εδώ δεν είναι το σπίτι μου, είναι η φυλακή, δεν το βλέπεις; Κι αυτή δεν είναι η βρύση που στάζει, είναι η ζωή μου που στραγγίζει σταγόνα-σταγόνα. Το ξέρω, μου λέει, αλλά και συ το ήξερες και υπόγραψες. και τώρα οφείλεις να πληρώσεις, όπως όλοι μας!

  «Α ι σ ι ο δ ο ξ ί α» ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ Κοιμισμένες πριγκίπισσες βουλιάζουν σε λήθαργο πετρωμένων ονείρων. Πνοές ασάλευτες πυκνώνουν τη λάμψη επελάσεων ήλιου στα πρόσωπα. Πιέζει η νύχτα τα μετάξια των πέπλων της συσφίγγγει τις φλέβες στους παλμούς των Ανοίξεων. Ροδίζει το χάραμα Αυγής αγάλματα σε κορφές οριζόντων Ξυπνούν νυσταγμένα πουλιά σε πλοκάμια χειλιών μαργωμένων Αστράφτουν σε βλέμματα αχνού χαμογέλιου πυρήνες εκρήξεων φιλιών και πηγών και σωμάτων Σωπαίνουν οι ώρες σημαίνουν ανάστροφα την προσμονή των σεισμών τους Ανίες αιχμάλωτες σε βαρειές αλυσίδες τρυγούν το κρασί συμποσίων θριάμβου του έρωτα

    ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ "ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ" Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα-μάινα» Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα! ΠΙΝΑΚΑΣ Γ. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

   ΠΙΝΑΚΑΣ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ "Τα φύλλα που πέφτουν" Φθινοπώριασε… Προς τι όμως ο πόθος για παντοτινό ήλιο; Εμείς είμαστε στρατευμένοι στην ανακάλυψη του θείου φωτός… Μακριά από τους ανθρώπους που φθίνουν με τις εποχές…Φθινόπωρο… Η βάρκα μας μετέωρη μες στην ασάλευτη ομίχλη Επιστρέφει στο λιμάνι της δυστυχίας… Στην απέραντη πολιτεία με τον ουρανό λεκιασμένο από φωτιά και λάσπη… Κουρέλια που σαπίζουν… Μουσκεμένο στη βροχή ψωμί… Μέθη… Μέθη… Μέθη… Και χιλιάδες έρωτες που με σταύρωσαν… Δε θα σταματήσει πια αυτή η λάμια να εξουσιάζει εκατομμύρια ψυχές και σώματα νεκρών που θα αντιμετωπίσουνε τη θεία κρίση… Ο εαυτός μου… Κοιτάζω πάλι τον εαυτό μου… Κοιτάζομαι ξανά… Το δέρμα μου φαγωμένο από το πύο και την πανούκλα… Στα μαλλιά μου σκουλήκια και στην καρδιά μου παντού σκουλήκια … Ξαπλωμένος ανάμεσα σε άγνωστους χωρίς ηλικία, χωρίς αισθήματα… Θα μπορούσα να πεθάνω εδώ… Τι φριχτή ανάμνηση… Σιχαίνομαι την κακομοιριά και ο χειμώνας με τις ανέσεις του με φοβίζει… Καμ...

  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : “Η κατοχική πείνα στην Αθήνα» Λουκία Ματζώρου. ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ Θα ξεχάσω ποτέ της σκλαβιάς το χειμώνα, με το τζάκι που πάγωσε, εκεί στη γωνιά του, με του λίχνου το φως που όσο πάει και χλομιάζει κι η ψυχή σε πηγμένο σκοτάδι βουλιάζει; Θα ξεχάσω ποτέ της σκλαβιάς τον Απρίλη, που σερνόταν μουγκά μες τις άχαρες στράτες, των πουλιών τις φωνές όπου ηχούσαν το δείλι σάμπως κλάμα πνιχτό απ’ ανθρώπινα χείλη; Θα ξεχάσω ποτέ τη γυναίκα που εβόγκα, με το βρέφος απάνω στον άδειο μαστό της, και κοιτώντας μακριά με μιαν έκφραση τρόμου εξεψύχαγε αργά σε μιαν άκρη του δρόμου; Θα ξεχάσω ποτέ τ’ αμολόγητο δράμα, τα κορμιά που στο κάρο τα σώριαζε η πείνα, τα σκυλιά που απ’ το σπίτι τα διώχναν με βία, και σε βλέπαν με μάτια γεμάτα απορία; Για μια στάλα ψωμί που είχε απλώσει να πάρει, νηστικό καθώς ήταν το δόλιο παιδάκι, του το σπάσαν το χέρι οι οχτροί • τέτοιο κρίμα, θα το πλύνει ποτέ των αιώνων το κύμα; Θα ξεχάσω ποτέ, βλογημένη όταν φτάσει κολυ...

  "Στη σημαία μας" Μέσα μας βαθιά για σένα μια λαχτάρα πάντα ζει. Σύμβολο είσαι της πατρίδας και της λευτεριάς μαζί. Γαλανόλευκη η θωριά σου, και φαντάζεις μες στο νου σαν το κύμα, σαν το γέλιο του πελάου και τ’ ουρανού. Της τιμής και της ανδρείας την αστείρευτη πηγή του λευκού σταυρού σου η χάρη δυναμώνει κι ευλογεί. Κι όσοι χάνονται για σένα σπώντας σίδερα βαριά ξεψυχούν και τραγουδάνε: «Χαίρε, ω, χαίρε, Λευτεριά». ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΣΑΣ

  όλοι καλοί χωράνε: Τι είναι η αγάπη; Νίκος Καζαντζάκης : ζωγρ.anna razumovskaya Τι είναι η αγάπη; Νίκος Καζαντζάκης Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο...

  όλοι καλοί χωράνε: Ο. ΕΛΥΤΗΣ "Ναοι στο σχημα τ' ουρανου" : Ο. ΕΛΥΤΗΣ "Ναοι στο σχημα τ' ουρανου" Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού και κορίτσια ωραία με το σταφύλι στα δόντια που μας ...

στην Επισκοπή Ιεράπετρας  ελαιώνες (φ.Μ.Κυμάκη) Ἡ Ἐλιά Στὴν κουφάλα σου ἐφώλιασε μελίσσι, γέρικη ἐλιά, γέρνεις μὲ τὴ λίγη πρασινάδα ποὺ ἀκόμα σὲ τυλίγει σὰ νἄθελε νὰ σὲ νεκροστολίσει. Καὶ τὸ κάθε πουλάκι στὸ μεθύσι τῆς ἀγάπης πιπίζοντας ἀνοίγει στὸ κλαρί σου ἐρωτάρικο κυνήγι, στὸ κλαρί σου ποὺ δὲ θὰ ξανανθίσει. Ὢ πόσο στὴ θανὴ θὰ σὲ γλυκάνουν, μὲ τὴ μαγευτικὴ βοὴ ποὺ κάνουν, ὁλοζώντανης νιότης ὀμορφάδες ποὺ σὰ θύμησες μέσα σου πληθαίνουν· ὢ νὰ μποροῦσαν ἔτσι νὰ πεθαίνουν καὶ ἄλλες ψυχὲς τῆς ψυχῆς σου ἀδερφάδες.

Ο Λορέντζος Μαβίλης (6 Σεπτεμβρίου 1860 - 28 Νοεμβρίου 1912) ήταν Επτανήσιος λυρικός ποιητής, και συνθέτης σκακιστικών προβλημάτων. Ο Λορέντζος Μαβίλης γεννήθηκε το 1860 στην Ιθάκη έχοντας όμως Ισπανική καταγωγή. Ο παππούς του, εκ πατρός, ήταν πρόξενος της Ισπανίας στην Κέρκυρα, όπου η οικογένειά του είχε εγκατασταθεί. Μάλιστα εκεί πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Εξωτερικά ο Λορέντζος Μαβίλης ήταν μεγαλόσωμος με γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά. Το 1880 αποφάσισε να πάει στην Γερμανία για να σπουδάσει φιλολογία και φιλοσοφία. Οι σπουδές του συνεχίστηκαν επί δεκατέσσερα χρόνια και μάλιστα επηρεάστηκε από τις θεωρίες του Νίτσε, την "Κριτική του Καθαρού Λόγου" του ορθολογικού Ιμμάνουελ Καντ και από την "Βουλησιαρχία" του απαισιόδοξου Αρθούρου Σοπενχάουερ. Ακόμα ασχολήθηκε με τα σανσκριτικά φιλοσοφικά κείμενα και μετέφρασε αποσπάσματα από το ινδικό έπος Μαχαμπχαράτα. Κατά την παραμονή του στη Γερμανία ασχολήθηκε με την σύνθεση λυρικών ποιημάτων (κυρίως σονέτων...

της ψυχής της Μάνας μου (φ.Μ.Κυμάκη) "Τελευταῖος Σταθμός" Λίγες οἱ νύχτες μὲ φεγγάρι ποὺ μ᾿ἀρέσαν. Τ᾿ ἀλφαβητάρι τῶν ἄστρων ποὺ συλλαβίζεις ὅπως τὸ φέρει ὁ κόπος τῆς τελειωμένης μέρας καὶ βγάζεις ἄλλα νοήματα κι ἄλλες ἐλπίδες, πιὸ καθαρὰ μπορεῖς νὰ τὸ διαβάσεις. Τώρα ποὺ κάθομαι ἄνεργος καὶ λογαριάζω λίγα φεγγάρια ἀπόμειναν στὴ μνήμη- νησιά, χρῶμα Θλιμμένης Παναγίας, ἀργὰ στὴ χάση ἢ φεγγαρόφωτα σὲ πολιτεῖες τοῦ βοριὰ ρίχνοντας κάποτε σὲ ταραγμένους δρόμους ποταμοὺς καὶ μέλη ἀνθρώπων βαριὰ μία νάρκη. Κι ὅμως χτὲς βράδυ ἐδῶ, σὲ τούτη τὴ στερνή μας σκάλα ὅπου προσμένουμε τὴν ὥρα τῆς ἐπιστροφῆς μας νὰ χα- ράξει σὰν ἕνα χρέος παλιό, μονέδα ποὺ ἔμεινε γιὰ χρόνια στὴν κάσα ἑνὸς φιλάργυρου, καὶ τέλος ἦρθε ἡ στιγμὴ τῆς πλερωμῆς κι ἀκούγονται νομίσματα νὰ πέφτουν πάνω στὸ τραπέζι- σὲ τοῦτο τὸ τυρρηνικὸ χωριό, πίσω ἀπὸ τὴ Θάλασσα τοῦ Σαλέρνο πίσω ἀπὸ τὰ λιμάνια τοῦ γυρισμοῦ, στὴν ἄκρη μιᾶς φθινοπωρινῆς μπόρας, τὸ φεγγάρι ξεπέρασε τὰ σύννεφα, καὶ γίναν τὰ σπίτια στ...

Κωστής Παλαμάς 1928 O διαλεχτος της αρνησης κι ακριβογιος της Πιστης.. Αφιερωμένο στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα για όσους προτιμούν σε πύργους να είναι άρχοντες σε έδρες καθημένοι στις εντολές να υπακούν αρκεί στο τέλος να αμειφθούν την …έδρα τους να σώσουν Από τους Μικρομεσαίους του Αισθήματος, τους ιδρυτές των ΑΧΡΗΣΤΩΝ στον Πολιτισμό Ο Γκρεμιστής Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης, ο διαλεχτός της άρvησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. Στου μίσους τα μεσάvυχτα τρέμει εvός πόθου αστέρι. Κι αν είμαι της vυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας, πάvτα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας. εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης. του μακρεμένου αγvαvτευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης και με το καριoφίλι μου και με τ’ απελατίκι την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι. Kάλλιo φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιo ουρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί κα...