«ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΚΑΙ Ο ΤΕΧΝΙΤΗΣ»

 
«ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΚΑΙ Ο ΤΕΧΝΙΤΗΣ»  

Γ. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Στην Ισμήνη και στον Στέλιο Τριάντη

Σαν έκλεινε το μουσείο
αργά τη νύχτα η Δηιδάμεια
κατέβαινε από το αέτωμα.
Κουρασμένη από τους τουρίστες
έκανε το ζεστό λουτρό της και μετά
ώρα πολλή μπροστά στον καθρέφτη
χτένιζε τα χρυσά μαλλιά της.
Η ομορφιά της ήταν για πάντα
σταματημένη μες στο χρόνο.
Τότε τον έβλεπε πάλι εκεί
σε κάποια σκοτεινή γωνιά να την παραμονεύει.
Ερχόταν πίσω της αθόρυβα
της άρπαζε τη μέση και το στήθος
και μαγκώνοντας τα λαγόνια της
με το ένα του πόδι
έμπηγε τη δυνατή του φτέρνα
στο πλάι του εξαίσιου μηρού της.
Καθόλου δεν την ξάφνιαζε
κάθε φορά που της ριχνόταν.
Άλλωστε το περίμενε το είχε συνηθίσει πια. Αντιστεκόταν τάχα σπρώχνοντας
με τον αγκώνα το φιλήδονο κεφάλι του
και καθώς χανόταν όλη
μες στην αρπάγη του κορμιού του
τον ένιωθε να μεταμορφώνεται
σιγά-σιγά σε κένταυρο.
Τώρα η αλογίσια οπλή του
την πόναγε κάπου εκεί
γλυκά στο κόκαλο
και τον ονειρευότανε παραδομένη
ανάμεσα στο φόβο της και τη λαγνεία του
να τη λαξεύει ακόμη.
(Τα αντικλείδια)

Πρόκειται για το δυτικό αέτωμα στο ναό του Ολυμπίου Διος στην Ολυμπία που αναπαριστά την αρπαγή της Νύμφης Δηιδάμειας από τον Ευρυπίωνα τον βασιλιά των Κενταύρων. Η ιστορία είναι πως όταν ο βασιλιάς της Θεσσαλίας πάντρευε την κόρη του Δηιδάμεια, οι Κένταυροι Λάπηθες μεθυσμένοι, πρωτοστατούντος του Ευρυπίωνα, αρπάξανε τη νύμφη Δηιδάμεια. Οι αναλυτές λένε πως εκεί συμβολίζεται ο αγώνας μεταξύ φωτός και σκοταδιού, πολιτισμού και βαρβαρότητας.