Μουαμάρ Καντάφι (Muammar Mohammed Abu Minyar Gaddafi, 7 Ιουνίου 1942 - 20 Οκτωβρίου 2011)
Ο Μουαμάρ Καντάφι (Muammar Mohammed Abu Minyar Gaddafi, 7 Ιουνίου 1942 - 20 Οκτωβρίου 2011) ήταν Λίβυος στρατιωτικός (συνταγματάρχης), επαναστάτης, πολιτικός και πολιτικός θεωριτικός, ορματιστής. Το πλήρες όνομά του ήταν Μουαμάρ Αμπού Μινιάρ αλ-Καντάφι. Καταγόταν από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων. Ήταν πατέρας 8 παιδιών, με μεγαλύτερο γιο τον Μουχαμάντ Καντάφι, επικεφαλής της Ολυμπιακής Επιτροπής της Λιβύης.
Ο Καντάφι κυβέρνησε τη Λιβυκή Αραβική Δημοκρατία σαν Επαναστατικός Πρόεδρος από το 1969 μέχρι το 1977 και στην συνέχεια σαν "Αδελφικός Ηγέτης" της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Λαϊκής Λυβικής Αραβικής Τζιμχαρίας από το 1977 μέχρι το to 2011. Αρχικά ηταν ιδεολογικά υπέρ του Αραβικού εθνικισμού και του Αραβικού σοσιαλισμού αλλά αργότερα κυβέρνησε με βάση τη δική του "Τρίτη Διεθνή Θεωρία".
Το πραξικόπημα του 1969
Την 1η Σεπτεμβρίου του 1969, μια μικρή ομάδα από αξιωματικούς του στρατού υπό την ηγεσία του Καντάφι ανέτρεψε με αναίμακτο πραξικόπημα τον 79χρονο βασιλιά Ίντρις, ενώ ο τελευταίος παραθέριζε στην τουρκική λουτρόπολη Προύσα για ιαματικά λουτρά. Το νέο καθεστώς, όχι μόνο δεν συνάντησε την παραμικρή αντίσταση, αλλά αναγνωρίστηκε και από τον διάδοχο του θρόνου και ανιψιό του Ίντρις, πρίγκιπα Χασάν αλ Ρίντα. Πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης, που ανακοινώθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου, ήταν ο ηλικίας 35 ετών δικηγόρος Μαχμούντ Σόλιμαν αλ Μαχράμπι, αλλά ιθύνων νους του κινήματος ήταν ο ηλικίας μόλις 27 χρόνων Μουαμάρ Καντάφι.
Ο Καντάφι, νασερικός λοχαγός του λιβυκού στρατού τη στιγμή του πραξικοπήματος, προήχθη σε συνταγματάρχη, ανέλαβε αρχηγός του γενικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων και εμφανίστηκε ως πρόεδρος του "Επαναστατικού Συμβουλίου", που πήρε όλες τις εξουσίες στα χέρια του
Η μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου του 1969 συντηρητικότερη και φιλοδυτικότερη των αραβικών χωρών Λιβύη γνώρισε υπό τη νέα, επαναστατική ηγεσία της, μια εντυπωσιακή μεταστροφή: Το καθεστώς ανακήρυξε τη Λιβύη "επαναστατική, μη δογματική σοσιαλιστική δημοκρατία" και συντάχθηκε με τα πιο ριζοσπαστικά αραβικά καθεστώτα κηρύσσοντας ιερό πόλεμο κατά του Ισραήλ. Ταυτόχρονα, κάλεσε τους Αμερικανούς και τους Άγγλους να απομακρύνουν τις αεροπορικές και στρατιωτικές βάσεις που διατηρούσαν οι μεν πρώτοι στη Χουίλα, οι δε δεύτεροι στο Τομπρούκ και στο Ελ Άντεμ. Στις 15 Δεκεμβρίου, Αμερικανοί και Βρετανοί ανακοίνωσαν την απομάκρυνση των βάσεών τους, μέσα στους πρώτους μήνες του 1970. Αλλά η κυριότερη ανησυχία των Δυτικών αφορούσε τα τεράστια συμφέροντα που σχετίζονταν με την εκμετάλλευση του λιβυκού πετρελαίου, καθώς το καθεστώς Καντάφι άφησε να εννοηθεί ότι πρόκειται να πάρει στα χέρια του την εκμετάλλευση των πλουσιότατων κοιτασμάτων της χώρας
Μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς Μουαμάρ Καντάφι άρχισαν από 1974. Για χρόνια, οι Λίβυοι είχαν υποφέρει από ένα κατασταλτικό στρατιωτικό καθεστώς. Στερημένοι από τον ογκώδη πλούτο πετρελαίου της Λιβύης, οι κοινωνικοί και οικονομικοί πόροι επιδεινώθηκαν γρήγορα, και το εκπαιδευτικό σύστημα συνετρίβη από την πίεση του στρατιωτικού ελέγχου. Στις 7 Απριλίου 1976, πανεπιστημιακοί φοιτητές από τη Βεγγάζη και την Τρίπολη οργάνωσαν τις μαζικές διαδήλωσες ενάντια στο καθεστώς Μουαμάρ Καντάφι. Το καθεστώς του Καντάφι αντέδρασε με τη βία, τα κυβερνητικά στρατεύματα στάλθηκαν στα σχολεία, όπου επιτέθηκαν και συνέλαβαν διάφορους σπουδαστές. Άλλοι πυροβολήθηκαν και αρκετοί σκοτώθηκαν, άλλοι κρεμάστηκαν δημόσια. Και αυτό που συνέβη θα αποτυπωνόταν οδυνηρά στα μυαλά των Λίβυων για πάντα. Εκείνη την ημέρα, πολίτες και σπουδαστές από το πανεπιστήμιο Al-Fateh κρεμάστηκαν δημόσια στην κεντρική πλατεία της Βεγγάζης. Το καθεστώς μετέδωσε τις εκτελέσεις στη λιβυκή κρατική τηλεόραση περισσότερο για να εκβιάσει και να εκφοβίσει το λαό ώστε να μην ξανατολμήσει να διαμαρτύρεται. Ημέρες αργότερα, οι διαφωνούντες ανώτεροι στρατιωτικοί κρεμάστηκαν επίσης. Κάθε χρόνο μετά από αυτό, και στη διάρκεια της δεκαετίας του '80, ο μήνας Απρίλιος έφερνε έναν καινούργιο κύκλο εκτελέσεων.
Ο Καντάφι κυβέρνησε τη Λιβυκή Αραβική Δημοκρατία σαν Επαναστατικός Πρόεδρος από το 1969 μέχρι το 1977 και στην συνέχεια σαν "Αδελφικός Ηγέτης" της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Λαϊκής Λυβικής Αραβικής Τζιμχαρίας από το 1977 μέχρι το to 2011. Αρχικά ηταν ιδεολογικά υπέρ του Αραβικού εθνικισμού και του Αραβικού σοσιαλισμού αλλά αργότερα κυβέρνησε με βάση τη δική του "Τρίτη Διεθνή Θεωρία".
Το πραξικόπημα του 1969
Την 1η Σεπτεμβρίου του 1969, μια μικρή ομάδα από αξιωματικούς του στρατού υπό την ηγεσία του Καντάφι ανέτρεψε με αναίμακτο πραξικόπημα τον 79χρονο βασιλιά Ίντρις, ενώ ο τελευταίος παραθέριζε στην τουρκική λουτρόπολη Προύσα για ιαματικά λουτρά. Το νέο καθεστώς, όχι μόνο δεν συνάντησε την παραμικρή αντίσταση, αλλά αναγνωρίστηκε και από τον διάδοχο του θρόνου και ανιψιό του Ίντρις, πρίγκιπα Χασάν αλ Ρίντα. Πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης, που ανακοινώθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου, ήταν ο ηλικίας 35 ετών δικηγόρος Μαχμούντ Σόλιμαν αλ Μαχράμπι, αλλά ιθύνων νους του κινήματος ήταν ο ηλικίας μόλις 27 χρόνων Μουαμάρ Καντάφι.
Ο Καντάφι, νασερικός λοχαγός του λιβυκού στρατού τη στιγμή του πραξικοπήματος, προήχθη σε συνταγματάρχη, ανέλαβε αρχηγός του γενικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων και εμφανίστηκε ως πρόεδρος του "Επαναστατικού Συμβουλίου", που πήρε όλες τις εξουσίες στα χέρια του
Η μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου του 1969 συντηρητικότερη και φιλοδυτικότερη των αραβικών χωρών Λιβύη γνώρισε υπό τη νέα, επαναστατική ηγεσία της, μια εντυπωσιακή μεταστροφή: Το καθεστώς ανακήρυξε τη Λιβύη "επαναστατική, μη δογματική σοσιαλιστική δημοκρατία" και συντάχθηκε με τα πιο ριζοσπαστικά αραβικά καθεστώτα κηρύσσοντας ιερό πόλεμο κατά του Ισραήλ. Ταυτόχρονα, κάλεσε τους Αμερικανούς και τους Άγγλους να απομακρύνουν τις αεροπορικές και στρατιωτικές βάσεις που διατηρούσαν οι μεν πρώτοι στη Χουίλα, οι δε δεύτεροι στο Τομπρούκ και στο Ελ Άντεμ. Στις 15 Δεκεμβρίου, Αμερικανοί και Βρετανοί ανακοίνωσαν την απομάκρυνση των βάσεών τους, μέσα στους πρώτους μήνες του 1970. Αλλά η κυριότερη ανησυχία των Δυτικών αφορούσε τα τεράστια συμφέροντα που σχετίζονταν με την εκμετάλλευση του λιβυκού πετρελαίου, καθώς το καθεστώς Καντάφι άφησε να εννοηθεί ότι πρόκειται να πάρει στα χέρια του την εκμετάλλευση των πλουσιότατων κοιτασμάτων της χώρας
Μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς Μουαμάρ Καντάφι άρχισαν από 1974. Για χρόνια, οι Λίβυοι είχαν υποφέρει από ένα κατασταλτικό στρατιωτικό καθεστώς. Στερημένοι από τον ογκώδη πλούτο πετρελαίου της Λιβύης, οι κοινωνικοί και οικονομικοί πόροι επιδεινώθηκαν γρήγορα, και το εκπαιδευτικό σύστημα συνετρίβη από την πίεση του στρατιωτικού ελέγχου. Στις 7 Απριλίου 1976, πανεπιστημιακοί φοιτητές από τη Βεγγάζη και την Τρίπολη οργάνωσαν τις μαζικές διαδήλωσες ενάντια στο καθεστώς Μουαμάρ Καντάφι. Το καθεστώς του Καντάφι αντέδρασε με τη βία, τα κυβερνητικά στρατεύματα στάλθηκαν στα σχολεία, όπου επιτέθηκαν και συνέλαβαν διάφορους σπουδαστές. Άλλοι πυροβολήθηκαν και αρκετοί σκοτώθηκαν, άλλοι κρεμάστηκαν δημόσια. Και αυτό που συνέβη θα αποτυπωνόταν οδυνηρά στα μυαλά των Λίβυων για πάντα. Εκείνη την ημέρα, πολίτες και σπουδαστές από το πανεπιστήμιο Al-Fateh κρεμάστηκαν δημόσια στην κεντρική πλατεία της Βεγγάζης. Το καθεστώς μετέδωσε τις εκτελέσεις στη λιβυκή κρατική τηλεόραση περισσότερο για να εκβιάσει και να εκφοβίσει το λαό ώστε να μην ξανατολμήσει να διαμαρτύρεται. Ημέρες αργότερα, οι διαφωνούντες ανώτεροι στρατιωτικοί κρεμάστηκαν επίσης. Κάθε χρόνο μετά από αυτό, και στη διάρκεια της δεκαετίας του '80, ο μήνας Απρίλιος έφερνε έναν καινούργιο κύκλο εκτελέσεων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου